Iets meer dan 10 jaar geleden kregen wij de kriebels. We zagen onszelf niet oud worden in het huis aan de dorpsweg waar we woonden, en ook geen leven lang werken in de banen die we deden. Dus fantaseerden we tijdens een wintersportvakantie over een eigen pension in Oostenrijk (wie niet?) en overwogen we overname van een camping in de Dordogne. Hoewel we daar nog nooit waren geweest…

Door het uitspreken van wilde plannen kwamen er zaken in beweging. Uiteindelijk vertrokken we, eind 2012.

Niet naar de Alpen en ook niet naar Frankrijk. We belandden op een schitterende plek, slechts 1 kilometer verderop. En bleven zo zelfs woonachtig aan dezelfde straat: de Dammenseweg.

Poe hé, wat een stap, horen we je denken! Toch was dit voor ons een speciale en onvoorziene zet.

We kregen de kans huis en haard – van onze (schoon)ouders – op nummer 51 over te nemen. Een locatie waarvan wij dachten dat zij daar wél oud wilden worden. Maar, het kan verkeren. Zo waren we toch ineens in het bezit van een minicamping op een voormalige boerderij, en wel in onze eigen schitterende Friese Zuidwesthoek.

We hadden er zin in!
(en stiekem natuurlijk geen idee waar we met ons jonge gezin ja tegen zeiden. Gaf niet, het avontuur lonkte…)

Sindsdien zijn we allemaal gegroeid, letterlijk en figuurlijk. We namen afscheid van onze werkgevers en omarmden de vrijheid van zelfstandig ondernemen.  Wonen en werken aan de Dammenseweg is een way of life geworden. Met één nadeel: time flies when you’re having fun!